96 Brief aan Vincent

Elisabeth, augustus 2022 –

Beste Vincent,

Jammer dat we elkaar nooit hebben ontmoet. Ik heb je leren kennen uit je schilderijen en brieven en ben je dankbaar voor de zoektocht waarin je me meenam.

Eén schilderij maakte diepe indruk op mij: de barmhartige Samaritaan. Ik herken in jou wat ik ook bij mezelf herken: de behoefte aan iemand die zich op zó’n manier over ons ontfermt. Ik zie je hunkering naar hem terug in jouw meest intieme taal, je beeldtaal. Als de omstandigheden zich tegen je keerden, wanneer je vastliep of er alleen voor stond, en ook als je euforisch was – nooit was hij ver weg. Je zag hem in elke tuin en herkende hem in de zon en de zaaier.

Maar wat deed je jezelf tekort als het om hem ging. Het verbaast me dat je hem wist los te weken uit de religieuze traditie van je ouders en inpaste in je zelfgekozen bestaan, maar dat je hem niet toeliet om je op te tillen uit je pijn en moeite.

Al die tijd dat ik met je optrok voelde ik je onzekerheid, onveiligheid, angst. Eigenlijk leefde je met een groot gapend gat in je ziel, een gebrek aan vertrouwen. Je zocht met je kunst naar verbinding. Je wilde ook mij aansluiten op jouw bewogen bestaan. Ik ben op je uitnodiging ingegaan en heb je ontmoet in je werk en ging van je houden.
Ik zou graag met je hebben willen praten over dat ene schilderij. Stel je voor dat die Samaritaan je zo ver had kunnen krijgen dat je één zelfportret had geschilderd met een glimlach. Helaas, het zal er niet van komen, maar mijn liefde voor jou is er niet minder om.

Ontvang de oprechte bewondering en liefdevolle groet van een kleine broer,

Willem de Vink