21 Vergeving ontlast de herinnering (bij de strip)
Gepubliceerd in ‘De Crux’ – Ik werd volwassen toen ik het ouderlijk bed met mijn moeder moest delen als buffer voor mijn vader. Ze gingen definitief uit elkaar toen ik dertien was. Al die tijd hing er thuis een sfeer van schuld, schaamte en angst voor veroordeling, wat regelmatig tot uitbarstingen leidde. Terwijl Jezus toch gekomen was om dat allemaal op zich te nemen – want daar geloofden mijn ouders in.
Ik ging mijn eigen weg met Jezus. In mijn ontwikkeling werd Hij degene die mijn boosheid en angsten van lieverlee van me af tilde. Naarmate zijn liefde voor mij meer tot me doordrong, werd ik meer en meer een opgeruimd mens.
Die liefde lijkt van ver te komen: Jezus werd tweeduizend jaar geleden in onze plaats veroordeeld aan een kruis. Maar hij komt heel dichtbij als je gelooft dat Jezus dieper is gegaan dan jouw ellende, om je hoger op te tillen dan je je kunt voorstellen. Zo heb ik mijn ouders leren vergeven.
Ik heb trouwens gezien dat de liefde die vanaf dat kruis blijft spreken ook mijn beide ouders nooit heeft losgelaten.
Willem de Vink
(‘De Crux, Christenen over de kern van hun geloof’, Buijten en Schpperheijn, 2010)
