De duif die rust
‘Ik heb de Geest als een duif uit de hemel zien neerdalen, en hij bleef op hem rusten.’
Johannes 1:32
Johannes de Doper zag de heilige Geest op Jezus neerdalen en blijven rusten als een duif. Waarom zo’n hemelse duif? Omdat de duif al bij Noach van een nieuw leven sprak, vol hoop en beloften (Gen. 6:5-9:17).
Noach bouwde een ark. Een veilige plek voor zichzelf en zijn gezin, omdat God Noach zijn genade gunde: hij wilde hem aan de waterramp laten ontkomen. God stond garant voor zijn veiligheid, daar hoefde hij niets voor te doen. Zelfs de deur deed God zelf achter hem dicht. Het water steeg, maar Noach bleef droog. De vloed overdekte de wereld, maar Noach was veilig.
Toen alle ellende was uitgeraasd, liet Noach een duif de aarde verkennen. Eerst was het nog te nat en kwam de duif terug. De tweede keer keerde de duif terug met een vers takje: signaal van nieuw leven, hoop, verwachting. Ten slotte kwam de duif niet meer terug. Zijn pootjes hadden rust gevonden onder de regenboog, in de wereld van Gods beloften.
Waar het oordeel is weggenomen, vindt de heilige Geest rust. Omdat er in Jezus geen veroordeling meer is, kan de heilige Geest op jou blijven rusten.
Zie ik je al wandelen onder de regenboog, met die duif op je schouder?
Johannes 1:19-34
(Uit mijn nieuwe dagboek dat het leven van Jezus volgt en begin 2012 verschijnt.)
