85 Eerbetoon Dick van Dormael
Dick van Dormael (1976-2021) had een spierziekte. Dat werd in zijn kinderjaren ontdekt. De functies van zijn lichaam vielen langzaam een voor een uit. Op het laatst kon hij alleen nog maar zijn duim gebruiken om zijn rolstoel te bedienen. En met zijn mond en ogen kon hij nog uitdrukking blijven geven aan zijn belangstelling en meeleven met andere mensen.
Dick is 45 jaar geworden. Dat is veel ouder dan de verwachting was toen bij hem op zesjarige leeftijd de ziekte van Duchenne werd vastgesteld. Zijn ouders hebben altijd gebeden voor een wonder van genezing. Ook zelf probeerde hij in al die moeizame processen zijn geloof op God te vestigen. Maar daar zat vaak veel stress bij. Hij wilde zo graag aan alle verwachtingen voldoen! Toen hij met de nodige zorg op zichzelf kon gaan wonen, kwam hij er achter hoe anders God is dan hij altijd had gedacht. Hij hoefde geen geloof te bemachtigen of op te wekken, het vertrouwen in Gods goedheid werd hem gegeven, gegund zelfs.
Ik loop al op gouden straten
Er kwam genade in Dicks bestaan. Zo groeide bij hem het besef dat hij Gods geliefde kind was, ook met zijn beperkingen. In die zekerheid vond hij rust. Het gaf hem een verrassende kijk op zijn situatie: hij zag een stralende toekomst voor zich, die nu al begonnen was. Ik hielp hem om daar een boek over te schrijven, waar veel mensen door bemoedigd zouden worden. Hij gaf het de veelzeggende titel ‘Ik loop al op gouden straten’.
Tijdens het feestje bij het verschijnen van het boek in 2011 zei ik ongeveer dit:
‘Nu is het boek er dan, Dick. Gefeliciteerd man! Wat zijn je ouders, je broers en zus, en wij allemaal trots op je dat je op deze manier je leven hebt willen delen. Dankbaar zijn we, nu we die pil met gouden opdruk in handen hebben en de bladzijden een voor een kunnen verslinden. Ik heb je de afgelopen vier jaar met veel plezier opgezocht om je te coachen bij het schrijven. Telkens als ik je sprak werd ik geraakt door je geloofsmoed, die tot uitdrukking kwam in je positieve instelling en wilskracht. Je moest al schrijvend door oude ervaringen heen en kreeg veel te verwerken. Tegelijkertijd werd het steeds duidelijker dat je in Jezus alles al ontvangen hebt en nu al op gouden straten loopt. Maar waar kwam die vastberadenheid vandaan om alles op te schrijven? Toen we droomden over het eindresultaat, zei je: “Ik doe dit allereerst voor mijn ouders, mijn familie en vrienden, maar het is natuurlijk geweldig als straks meer mensen bemoedigd zullen worden.” Ik had daar alle vertrouwen in. Ook de uitgever zag er direct een bijzonder boek in, dat veel reacties zou losmaken. Nou, dat gaat gebeuren!’
De laatste meters hier
Dick overleed in 2021, drie dagen na zijn verjaardag. Hij had moeite om alles los te laten en de laatste meters hier op aarde de weg van gouden straten te gaan. Maar zijn familie hielp hem ermee, in alle rust en liefde. Tijdens de afscheidsdienst in een bomvolle kerk mocht ik zijn stem vertolken, door uit zijn boek voor te lezen. Dit had hij geschreven:
‘Op een middag zat ik achter mijn bureau. Met mijn ogen gesloten zag ik een verbazingwekkend plaatje. Ik zag mezelf lopen op een zandpaadje dat van links naar rechts liep. […] Het pad kwam uit bij een open poort met een ronde boog, waar doorheen ik een aantrekkelijke, warme gloed zag. Volheid, zegen, vrede, blijdschap en feestvreugde waren daar te vinden. Het moest wel de hemelse stad zijn waar de Bijbel over sprak, vol goedheid en heerlijkheid, met straten van goud, bomen van leven en de aanwezigheid van God. Mijn ogen werden nu gericht op het zanderige pad waar ik op liep. Hoe dichter het pad bij de poort kwam, hoe meer glinsterende stralen vanaf de straat naar boven schenen en door het stof heen braken, zoals de zon door de wolken heen kan breken. Weerkaatsing van gouden stenen, waarboven het stof steeds minder werd, tot het uitkwam in de stad waar het goud helemaal blonk en het stof volledig verdwenen was. Op dat moment besefte ik dat ik liep, op een straat van goud.’
Willem de Vink
